En opeens is het genoeg geweest. Gisteren was een lange dag. Ik ben moe, ik ben het zat, ik wil een douche, en er zou hier toch een hotel zijn? Ik vraag de kassière van het supermarktje, waar ik net bananen en een avondmaaltijd sushi heb gehaald, naar een hoteru. Uit haar woordenstroom maak ik op dat er inderdaad iets moet zijn, een stukje terug, op loopafstand. Ze maakt een loopbeweging met haar vingers. Links of rechts van de weg? Nee, rechtdoor. Ja, maar aan de linkerkant of rechterkant? Nee, rechtdoor. Goed dan.
Een kilometer verderop bij een tankstation vraag ik het nog eens. Ja hoor, rechtdoor. Links of rechts van de weg? Nee, rechtdoor. Go kiru, vijf kilometer. Ik rij maar door.
Niet veel later ontwaar ik een lichtreclame in rode letters, die me op de heenweg niet was opgevallen. Hotel Sansui. Een poort leidt naar een binnenterrein. Na enig zoeken blijkt er een soort receptie te zijn. De receptioniste kijkt moeilijk en vertelt me dat dit een rabu hoteru is. Die term heb ik eerder gehoord, maar wat was het ook alweer? Oh wacht eens, ik zag net dat iedere kamer een eigen opgang heeft met een gordijntje ervoor, en een plek voor de auto met een bordje om voor de nummerplaat te zetten. Een love hotel. Hier komen stelletjes voor een avondje plezier.
tmp_9607-dsc03718459338852.jpg
Ach, op dat moment lijkt het me nog wel lollig. In Guatemala heb ik mijn fiets ook wel eens achter een gordijntje geparkeerd. Zolang ze maar een douche en een bed hebben.
Ik probeer duidelijk te krijgen of ik hier ook gewoon kan slapen en wat dat dan kost. Met enige moeite lukt het me de dame wat op te laten schrijven. Een redelijk bedrag. Er volgen nog een hoop andere woorden, en ook andere getallen, maar ik blijf gebaren dat ik gewoon wil slapen.
Ze wijst me de weg. De fiets beneden in de carport, ik onder het gordijntje door naar boven. Binnen in de kamer is een grote automaat met een hoop aanwijzingen, een creditcard- en een geldgleuf. Hmm, ok, blijkbaar moet je zo betalen. Duidelijk. De dame doet de deur dicht en verdwijnt.
Onder het douchen begin ik me toch af te vragen of ik alles goed begrepen heb. Pas als ik afgedroogd weer in de kamer sta, dringt het tot me door. Bij de ingang stond een elektronisch bord met de kamers die nog vrij waren. Dit is een volledig geautomatiseerd hotel. De deur zit dicht. Op slot. Pas nadat je hebt betaald gaat de deur weer open. Vanuit het slaapkamerraam zie ik dat de receptiedame inmiddels is vertrokken.
tmp_9607-dsc03732-011514634972.jpeg
Uit de uitleg op de automaat word ik niet veel wijzer over de daadwerkelijke kosten. Alles in het Japans, veel woorden en tijden. Ik neem me voor er maar het beste van te maken, maar opgesloten in deze verlepte kamer, tussen het doosje condooms bij het bed en de vaginale douche in de badkamer voel ik me toch niet helemaal op mijn gemak.
De volgende ochtend blijken alle liefdesgangers alweer verdwenen. Alleen deze Hollandse sufkop heeft voor achtenhalve euro per uur liggen versnurken.